Γιάννης: Έ σταματήστε πια αυτό το καβουρτιστίρι ούτε να διαβάσουμε δεν μπορούμε.
(Το χαμηλώνει η κυρία Σοφία)
Γιάννης: Δόξα τον Θεό θα νομίζουν ότι είμαστε Χριστουγεννιάτικο μπαράκι.
Μαρία: Ε μπάρμπα Γιάννη τι διαβάζεις αφού δεν βλέπεις.
Σοφία : Τι διαβάζει καλέ, αφού ανάποδα την κρατάει την εφημερίδα, δεν βλέπεις;

Γιάννης: Εσύ κυρά Μαρία κοίταξε το ζάχαρό σου που κοντεύεις να γίνεις κομπόστα και άσε με εμένα.

Μαρία: Μωρέ ας μου ερχόταν εμένα η καθυστερούμενη σύνταξη του μακαρίτη και θα μου έπεφτε και το ζάχαρο και θα γινόμουν περδίκι … αλλά έρχεται; δεν έρχεται!
Σοφία: Ακόμα τίποτα με την σύνταξη;
Μαρία: Όλο έρχεται και έρχεται και όλο τον άφταστο έχει… έξι μήνες με παιδεύουνε.

Γιάννης: Εσένα κουτσά στραβά θα φτάσει, με τα δικά μου τα μάτια τι γίνετε που ο γιατρός μου μιλάει για εγχείρηση και χαιρετίσματα…

Σοφία: Μην στεναχωριέσαι θα περάσει κι αυτό ένα τσιμπιματάκι θα νιώσεις μόνο… κυρά Μαρία αυτό βάλτο εκεί.
Γιάννης: Εσύ κυρά Σόφη όλα αισιόδοξα τα βλέπεις.
Σοφία: Απλά δέχομαι τα πράγματα όπως είναι… δεν θα πεθάνουμε κι όλα επειδή γεράσαμε.

Γιάννης: Μωρέ ας έβλεπα τόσο δα …ίσα που να διαβάζω μια εφημερίδα… δεν ήθελα τίποτε άλλο.
(χτυπάει το τηλέφωνο)

Ελένη: (ταραγμένη) Μήπως είναι για μένα κυρα Μαρία.

Μαρία: (στο τηλέφωνο) Ναι … όλα καλά σχεδόν τελειώσαμε…

Γιάννης: (στην Σοφία) Τι έχει η κυρα Λένη και δεν μιλιέται σήμερα;
Σοφία: Άστη μωρέ την φουκαριάρα, περίμενε την κόρη της με τον γαμπρό της και τα εγγόνια της για τις γιορτές και τελευταία στιγμή της είπαν ότι δεν θα `ρθουν.

Μαρία: (στο τηλέφωνο) Μέχρι να μαζευτεί ο κόσμος για την γιορτή θα είναι όλα έτοιμα.
Γιάννης: Λίγο παρατημένη την έχουν ή μου φαίνεται;

Σοφία: Τι να σου κάνουν κι αυτοί; Είναι μακριά βλέπεις .

Γιάννης: Κατάλαβα … μαύρα Χριστούγεννα θα κάνει.
Μαρία: (στο τηλ) Εντάξει εντάξει (το κλείνει) …Ο πρόεδρος ήταν αν είναι όλα έτοιμα με την γιορτή λέει.
Γιάννης: Εμείς με τόσα προβλήματα για γιορτές είμαστε ή για μνημόσυνα;
Σοφία: Κούφια η ώρα που το ακούει. Τι λόγια είναι αυτά που λες κυρ Γιάννη χρονιάρες μέρες;

Γιάννης: Ε μα καλά λέω… η μία χωρίς σύνταξη, η άλλη χωρίς συγγενείς, και εγώ με ένα καταρράχτη σαν τον Νιαγάρα...
Μαρία: Κυρ Γιάννη για κοίταξε είναι καλά εδώ το αστεράκι;
Γιάννης: Πάνω στην ώρα, μα τι λέμε τόση ώρα κυρα Μαρία εγώ εσένα δεν βλέπω καλά καλά το αστεράκι σου θα δω;

Μαρία: Άμα ήμουν κανένα κοριτσόπουλο όμως από χιλιόμετρο θα με έβλεπες.

Γιάννης: Κανόνισε να σε ακούσει η κυρά μου, και να με περάσει σαράντα κύματα.
Μαρία: Έλα μωρέ ένα αστείο είπαμε.

Σοφία: Μην μου πεις ότι ζηλεύει η Αγγελικώ κυρ Γιάννη;
Γιάννης: Τι να ζηλέψει μωρέ σάματι δεν ξέρει… απλά το κάνει καμιά φορά έτσι για να νομίζουμε ότι δεν πέρασαν τα χρόνια.
Σοφία: Μόνο στη ταυτότητα περνάνε τα χρόνια…
Γιάννης: Μωρέ κι αλλού περνάνε … αλλά άντε να μην σου δείξω που, γιατί δεν κάνει.
(σκάνε στα γέλια)

Μαρία: Ε κυρα Λένη εσύ σα να μην είσαι εδώ απόψε τι έχεις πια;

Ελένη : Έχω κι εγώ τα προβλήματά μου.
Σοφία: Όλοι έχουν αλλά δεν κάνουν έτσι… Μια φορά μόνη σου δεν θα μείνεις, είπαμε θα έρθεις σπίτι μου να κάνουμε Χριστούγεννα.
Ελένη: Νάσαι καλά ευχαριστώ αλλά…

(Μπαίνει μέσα από τα αριστερά ένας ηλικιωμένος Κύριος με ένα βαλιτσάκι στο χέρι, όλοι τον κοιτάνε σαν μαρμαρωμένοι) 

Κύριος: Καλησπέρα σας. 

Γιάννης: Γεια σου πατριώτη πέρασε μέσα κάθισε, για την γιορτή ήρθες;

Κύριος: Ναι για την γιορτή.

Γιάννης: Έλα κάθισε λίγο, κουρασμένος φαίνεσαι θες ένα καφεδάκι;

Κύριος: (κάθετε) Ά ευχαριστώ καφέ δεν πίνω λίγο νεράκι.

Μαρία: Πάω να φέρω εγώ.
Κύριος: (Βγάζει το σακάκι του και το δίνει στην κυρία Σοφία) …Ευχαριστώ, κάνει κρύο έξω αλλά εδώ είσαστε μια χαρά.

Γιάννης: Μια χαρά δεν θα πεί τίποτα… αυτά λέγαμε τώρα.
Σοφία: Πρώτη φορά έρχεστε στο ΚΑΠΗ μας; δεν σας έχω ξαναδεί.

Κύριος: Ναι, με ειδοποίησε ο πρόεδρος για μια γιορτή που θα κάνετε.

Ελένη: Θέλετε να καθίσετε εδώ στις πολυθρόνες είναι πιο αναπαυτικά.

Κύριος: Να `στε καλά βολεύτηκα.

Γιάννης: Εδώ από τα μέρη μας είσαι;

Κύριος: Όχι ακριβώς αλλά γυρνάω παντού.

Μαρία: Ορίστε και το νεράκι σας.

Κύριος: Να `στε καλά στην υγειά σας και καλές γιορτές.

Μαρία: Μήπως είστε αυτός που θα ντυθεί Άγιος Βασίλης στην Γιορτή;
Κύριος: Ναι αυτός είμαι, ο κ. πρόεδρος μου είπε να είμαι εδώ κατά της εφτάμιση.
Μαρία: Μου το είπε ότι θα έρθετε, πριν λίγο μιλήσαμε στο τηλέφωνο. 

Ελένη: Καλά στολή, μούσια, γένια;

Κύριος: Εδώ είναι όλα στο βαλιτσάκι, θα αλλάξω σε λίγο.
Γιάννης: Μα τώρα πλάκα μας κάνει ο πρόεδρος …Άκου να μας φέρει και Άγιο Βασίλη στα γεροντάματα.

Σοφία: Ας το καλό τους, μήπως θα μας μοιράσετε και δωράκια; Εγώ θέλω μια κούκλα.

Μαρία: Εδώ που τα λέμε Χριστουγεννιάτικη γιορτή χωρίς Άγιο Βασίλη γίνετε ; δεν γίνετε.
Γιάννης: Μου φαίνετε ότι μας περάσανε για νηπιαγωγείο.
Κύριος: Για μισό λεπτό, γιατί δηλαδή μήπως οι Άγιοι είναι μόνο για τα παιδάκια;

Γιάννης: Τώρα εσύ βέβαια δεν φταίς σε τίποτα, εσύ μεροκάματο πας να βγάλεις… αλλά δεν κολλάει πώς να το κάνουμε!

Κύριος: Κι αν… λέω έτσι για πλάκα, αν είμουν ο πραγματικός Άγιος Βασίλης;

Σοφία: Μπα ούτε για πλάκα δεν θα μπορούσες να είσαι… Ο πραγματικός Άγιος Βασίλης στην δικιά μας την γιορτή θα ερχότανε;

Κύριος: Συμφωνώ εν μέρη κυρία Σοφία, ο πραγματικός Άγιος Βασίλης δεν θα πήγαινε σε καμία γιορτή, αλλά σίγουρα θα πήγαινε σε ανθρώπους. 

Γιάννης: Μπα κυβερνητικός είναι κι αυτός … μας έχει ξεχάσει εντελώς, μια ζωή δουλειά και υπομονή και στο τέλος ούτε θεός ούτε άνθρωπος. 

Μαρία: Πάλι την μουρμούρα άρχισες εσύ; Κάνε και κανένα ρεπό, σε λίγο θα έρθει και κόσμος.
Σοφία: Για μισό λεπτό πως ξέρετε το όνομά μου;
Κύριος: Ξέρω πολύ περισσότερα από όσα νομίζετε …ίσως περισσότερα και από όσα ξέρετε εσείς για τον εαυτό σας...Ε τι Άι Βασίλης θα `μουνα πήρα τις πληροφορίες μου.
Γιάννης: Φαντάσου μέχρι και ο Άγιος Βασίλης με ρουφιάνους κάνει παρέα.
Κύριος: Ηρέμησε, δεν ήρθα εδώ για κακό που ξέρεις μπορεί να σας μοιράσω και δώρα σαν τον αληθινό.
Μαρία: Τώρα μιλάτε σοβαρά; Σας είπαν να μας μοιράσετε και δώρα;
Κύριος: Όχι προς το παρόν δεν μου είπαν τίποτα, αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να είμαι εγώ ο Άγιος Βασίλης που περιμένατε τόσα χρόνια, βέβαια δεν σας έφερα δώρα σαν κι αυτά που παίρνουν τα μικρά παιδιά, αλλά μπορεί να είναι άλλα πολυτιμότερα.
Σοφία: Κατάλαβα διαφημιστικά θα είναι.

Γιάννης: Α διαφημιστικά μπορεί. 
Κύριος: (σηκώνεται) Με το συμπάθιο βέβαια, αλλά είσαστε λιγάκι δύσπιστοι , τόσα χρόνια λέτε ότι πιστεύετε σε μια ανωτέρα δύναμη, την θυμάστε συνήθως όταν έχετε προβλήματα, προσεύχεστε σ αυτήν, της ζητάτε χίλια καλά, τις περισσότερες φορές άπιαστα όνειρα και μόλις σας πλησιάσει κάποιος για να σας προσφέρει κάτι που μπορεί να δικαιούστε, τον βγάζετε συμφεροντολόγο, διαφημιστή ή ότι άλλο εκτός από αυτό που πραγματικά είναι.

Σοφία: Γιατί άδικο έχουμε με τόσα που βλέπουν κάθε μέρα τα μάτια μας;

Κύριος: Πράγματι άδικο δεν έχετε, αλλά έτσι όπως έχετε σκληρύνει την καρδιά σας και να ήμουν εγώ ο αληθινός Αϊ Βασίλης δύσκολα θα `βρισκα χώρο να ξαποστάσω.

Ελένη: Πάντως έχετε μπει στο πετσί του ρόλου για καλά, στο τέλος θα το πιστέψετε κιόλας.

Κύριος: Ναι που ξέρετε; Μπορεί και να το έχω πιστέψει κι όλα, μπορεί να είμαι κάτι σαν κι αυτό που εσείς λέτε Πίστη στον εαυτό σας, Άγιος Βασίλης, Κύριος, ή Θεός…
Γιάννης: Έλα έλα ντροπή.
Κύριος: Α! ώστε είναι ντροπή να υπάρχουν όλα αυτά που τόσα χρόνια λέμε ότι πιστεύουμε πως υπάρχουν.

Γιάννης: Δεν είπα αυτό… απλά είναι ντροπή εμείς οι άνθρωποι να παριστάνουμε τους Θεούς.

Κύριος: Εγώ κυρ Γιάννη όταν ήμουν μικρός παρακαλούσα τον Θεό να μου παρουσιαστεί, Του έλεγα μάλιστα στην προσευχή μου να μου βάλει ένα φασόλι κάτω από το μαξιλάρι για να πεισθώ ότι υπάρχει, τώρα σκέφτομαι ότι αν παρουσιαζόταν μπροστά μου θα με τρόμαζε γι αυτό καλύτερα να ενδιαφερόταν για μένα χωρίς να το ξέρω.

Γιάννης: Όταν ήσουν μικρός; Καλό κι αυτό. (χαμένος κάθετε στην καρέκλα του σκεφτικός)

Σοφία: Πάντως εδώ που τα λέμε δεν ήταν και άσχημα τότε που ήμασταν παιδιά και πιστεύαμε στον Άι Βασίλη! Αλλά εσείς πρέπει να ηρεμήσετε λίγο, πώς να το πώ, μπορεί τα νεύρα σας λίγο…

Κύριος: Ναι ήταν ωραίο πράγμα τότε που πιστεύαμε στον Αϊ Βασίλη…Υπήρχαν όμως παιδιά κυρα Σοφία που δώρο από τον Άγιο Βασίλη δεν πήραν ποτέ, μόνο έβαζαν από βραδύς ένα κομμάτι ψωμί δίπλα στο προσκεφάλι τους για να το βρίσκουν το πρωί και να έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν τα ξέχασε… μπορεί αυτό το κομμάτι ψωμί όμως όταν το έτρωγαν, αυτός να το μετέτρεπε στο πιο γλυκό παντεσπάνι.

Σοφία: (Σαν φοβισμένη πάει κοντά στην κυρα Μαρία) Ναι ναι πολλά παιδιά… κακουχίες βλέπετε τότε… στερήσεις…

Κύριος: Κάποια στιγμή μπορεί ένα τυχαίο γεγονός να μας πείσει ότι κάποιος μπορεί να νοιάζεται και για μας. Να… αν ας πούμε για παράδειγμα, εγώ σήμερα ήμουν ο πραγματικός Άγιος Βασίλης είστε έτοιμοι να αφήσετε για λίγο την καρδιά σας να γίνει παιδική; όπως τότε που κάνατε όνειρα για το σήμερα και να μου ζητήσετε κάτι μέσα από αυτήν; που ξέρετε μπορεί και να γίνει πραγματικότητα..
Ελένη: Δηλαδή τι να ζητήσουμε, πλούτη ας πούμε;
Κύριος: Εσύ κυρα Λένη που έχεις να δεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου εδώ και τρία χρόνια για ένα πείσμα σου και μόνο, αυτά σου λείπουν τώρα, τα πλούτη;

Μαρία: Εδώ οι πληροφοριοδότες σου κάναν λάθος, μια κόρη έχει μόνο η κυρα Λένη και αυτή την είδε το Καλοκαίρι.

Κύριος: Καλά εντάξει ένα παράδειγμα έφερα, ξέρει η κυρα Λένη πόσες κόρες έχει και ξέρει από πότε έχει να τις δεί και ξέρει και τον λόγο που δεν τις βλέπει, εγώ θα της τα πώ;
Ελένη: Κι αν κάποτε μετανιώσουμε πως θα αλλάξει η κατάσταση;
Κύριος: Δεν φτάνει μόνο να μετανιώσουμε, χρειάζεται να νικήσουμε τον εγωισμό μας και να παραδεχτούμε το λάθος μας.
Μαρία: Τώρα που το σκέφτομαι σα να `χει δίκιο.
Κύριος: Α πολύ σε περισυλλογή πέσατε, για να φτιάξουμε και λίγο κέφι, γιορτή θα έχουμε σε λίγο, θέλετε να σας πω ένα ανέκδοτο σόκιν;

Γιάννης: Πολλά περίμενα στην ζωή μου, αλλά ότι θα ερχόταν στα εβδομήντα πέντε μου ένας Άγιος Βασίλης να μου πει ανέκδοτο σόκιν δεν το περίμενα.

Σοφία: Συγνώμη κύριε αλλά επειδή αισθάνομαι κάτι περίεργο… μήπως πήγαμε στον άλλο κόσμο όλοι μαζί παρέα;

Κύριος: (χαμογελώντας) Όχι όχι μην ανησυχείτε ίσως να φταίω κι εγώ… δεν συμβαίνει τίποτα κακό… είναι και το κλίμα των ημερών.

Γιάννης: Δεν ξέρω αν είναι το κλίμα αλλά κι εγώ αισθάνομαι κάπως περίεργα.

Κύριος: … γιατί όμως τόσο ωραία πράγματα που μας συμβαίνουν κάποιες στιγμές να τα δεχόμαστε τόσο άσχημα; Μπορεί και να υπάρχει κάποια δύναμη πάντα δίπλα μας, να μας βοηθάει με μικρές ή μεγάλες χάρες και εμείς να μην το καταλαβαίνουμε. (κοιτάζονται) Εσένα ας πούμε κυρ Γιάννη μπορεί αυτή η δύναμη να σε βοήθησε προχτές να φέρεις τρεις συνεχόμενες εξάρες και να κερδίσεις στο τάβλι τον γαμπρό σου.

Γιάννης: Έ ρε πλάκες που έκανα, μάλιστα δεν έβλεπα τα ζάρια και ήταν υποχρεωμένος να μου τα διαβάζει ο ίδιος.
Μαρία: Ναι αλλά αν είναι έτσι γιατί αδίκησε τον γαμπρό του;
Κύριος: Απλά γιατί λίγο πριν ο κυρ Γιάννης είχε μάθει για την επέμβαση στα μάτια του και εκείνη την στιγμή είχε μεγαλύτερη ανάγκη να χαρεί.

Γιάννης: Ναι ναι αν δεν κέρδιζα εκείνο το παιχνίδι θα `σκαγα … να `ναι καλά.

Μαρία: Γιατί να μη τον κάνει τότε να κερδίζει συνέχεια και να `ναι πάντα χαρούμενος;

Κύριος: Εμ δεν θα χαίρετε άμα κερδίζει συνέχεια …μπορεί και να σταματήσει να παίζει.

Γιάννης: Ναι άλλη φορά να μ` αφήνει μόνο μου… τόσα γαλόνια με μέσον τα πήραμε;

Σοφία: Για μισό λεπτό και αν είναι έτσι όπως τα λέτε, σε άλλα πράγματα πολύ πιο σοβαρά γιατί δεν επεμβαίνει; τόσους ανθρώπους λόγου χάρη γιατί τους αφήνει να πεινάνε και να υποφέρουν;
Κύριος: Για ένα λεπτό μόνο τους αφήνει.

Σοφία: Τι ένα λεπτό… για μια ζωή θέλετε να πείτε.
Κύριος: Και τι είναι μια ζωή μπροστά στην αιωνιότητα; εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι μετά από αυτή τη ζωή τα πάντα χάνονται.
Ελένη: Και αν δεν υπάρχει άλλη ζωή όπως μας λέει και μας κοροϊδεύει;
Κύριος: Αν δεν υπάρχει άλλη ζωή τότε δεν υπάρχει κι αυτός, άρα πως μπορεί να σας κοροϊδέψει κάποιος που δεν υπάρχει;
Μαρία: Τώρα είναι που έχω την αίσθηση ότι βλέπω όνειρο.

Γιάννης: (μονολογώντας) Μας έχει σαλέψει ομαδικά δεν εξηγείτε αλλιώς.
Σοφία: Δίκιο έχει η κυρα Μαρία μας πήρε ο ύπνος όλους μαζί και βλέπουμε το ίδιο όνειρο.
Μαρία: Ε τσιμπηθείτε λοιπόν να ξυπνήσουμε. (τσιμπιούνται όλοι)
Γιάννης: Σταματήστε μωρέ τρελαθήκαμε τελείως; Και συ ρε πατριώτη τι είναι αυτά που μας λες πολύ θέλουμε νομίζεις να κάνουμε τους Ναπολέοντας εδώ μέσα;

Κύριος: (χαμογελώντας) Ε όχι δα δηλαδή τι το μυστήριο σας είπα; τι από όλα αυτά ακούτε για πρώτη φορά;
Ελένη: Εδώ που τα λέμε όλο κάτι τέτοια δεν μας λένε και στην εκκλησία;
Γιάννης: Δεν ξέρω τι σου λένε εσένα στην εκκλησία, εγώ πάντως όποτε πάω γρί δεν καταλαβαίνω, σα να τα λέει σε άλλη γλώσσα ο παπάς.

Κύριος: Τέλος πάντων σε λίγο θα μαζευτεί κόσμος και εγώ πρέπει να αλλάξω.
(πετάγονται όλοι και κάνουν να φύγουν μουρμουρίζοντας διάφορα σχόλια)

Κύριος: Και τελικά δώρο δεν μου ζητήσατε.

(κοκαλώνουν όλοι)

Γιάννης: Βρε πως μπλέξαμε έτσι.

Σοφία: Μπορούμε να ζητήσουμε ότι θέλουμε;

Κύριος: Αρκεί να είναι δίκαιο να γίνει.

Μαρία: Κοίτα να δεις που κόλλησε το μυαλό μου.
Ελένη: Και ώρες ώρες σκέφτομαι ότι θέλω τόσα πολλά και τώρα δεν μου έρχεται τίποτα.
Γιάννης: Να μην αρρωσταίνω.
Κύριος: Δηλαδή να μην πεθάνεις ποτέ… να είσαι ο μόνος που θα ζει αιώνια;
Μαρία: Ε κυρ Γιάννη δεν είναι και πολύ δίκαιο αυτό.

Γιάννης: Ωραία λοιπόν να μην πεθαίνει κανείς.
Κύριος: Σε πενήντα χρόνια θα έχει γεμίσει με ανθρώπους και το ψηλότερο βουνό του κόσμου.
(όλοι σκέφτονται)
Κύριος: Αν βρείτε αυτό το δίκαιο που ψάχνετε, χωρίς να ενοχλεί κάποιον άλλο, ζητήστετο με την δύναμη της καρδιάς σας .
Ελένη: Και που θα είναι αυτός που πρέπει να το ζητήσουμε;
Κύριος: Παντού, δεν είναι ανάγκη να τον βλέπετε, μπορεί να είναι και μέσα σας, αρκεί να συγκεντρωθείτε σ αυτό που θέλετε, να προσπαθήσετε γι αυτό και αυτός θα κάνει αυτό που σας αξίζει, αρκεί να βγαίνει μέσα από καθαρή ψυχή. Να είστε σίγουροι ότι αυτό που πρέπει θα γίνει και μάλιστα την στιγμή που πρέπει. 

…Πώπω πέρασε η ώρα, όπου να `ναι θα αρχίσουν να έρχονται. Που μπορώ να αλλάξω; (Επικρατεί σιγή μέσα στο δωμάτιο, όλοι μένουν ακίνητοι κοιτώντας το άπειρο) …καλά δεν πειράζει θα πάω μόνος μου. (Παίρνει το βαλιτσάκι του και φεύγει δεξιά)
Ελένη: Και όμως έχω δυο κόρες και έχω να τις δω τρία ολόκληρα χρόνια.

Μαρία: Μα πως είναι δυνατόν εσύ δεν έλεγες…
Ελένη: Δικαιολογίες έλεγα, δικαιολογούσα τον εαυτό μου ενώ ήξερα ότι εγώ έφταιγα για όλα… Εγώ φταίω που δεν θέλουν να με δουν.

Γιάννης: (στον κόσμο του) Για το φασόλι… πως ήξερε για το φασόλι; Εγώ ζητούσα από τον Θεό να μου βάλει ένα φασόλι στο μαξιλάρι, για μένα το είπε…και για το τάβλι; πως το`ξερε;

Σοφία: Και το κομμάτι το ψωμί εγώ το έκρυβα δίπλα από το κρεβάτι μου, όταν ήμουν μικρή, παραμονή πρωτοχρονιάς, για να το βρίσκω ανήμερα το πρωί και να μην παραπονιέμαι στον εαυτό μου… και πραγματικά… ήταν τόσο γλυκό αυτό το ψωμί.
(Ο κυρ Γιάννης σκύβει μπροστά από την εξώπορτα και σηκώνει ένα φάκελο)
Γιάννης: Τι στο καλό σήμερα πέρασε ο ταχυδρόμος; (διαβάζει) Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων Υποκατάστημα Χαλκίδας Επείγον προς κυρία Μαρία Ιωαννίδου… Ά για σένα είναι κυρα Μαρία . (τρέχει αυτή να το πάρει το σκίζει και αρχίζει να το διαβάζει, χτυπάει το τηλέφωνο και το σηκώνει η κυρα Λένη, Ο κυρ Γιάννης τρέχει στην εφημερίδα και αρχίζει να διαβάζει.)
Ελένη: Παρακαλώ … κορίτσι μου…
Γιάννης: “Νέες περικοπές στις συντάξεις ετοιμάζεται να κάνει η Κυβέρνηση…” Θεέ μου σ ευχαριστώ… βλέπω!

Ελένη: …Έρχομαι τώρα αμέσως. (κλείνει το τηλέφωνο) Ήρθανε οι κόρες μου είναι σε μια γειτόνισσα.
Μαρία: Βγήκαν τα χρήματά μου, αύριο μπορώ να πάω στην τράπεζα.
Σοφία: Δεν είναι δυνατόν… Όταν μας ρώτησε για το δώρο εγώ σκέφτηκα πως δεν θέλω τίποτα περισσότερο από αυτά τα λίγα που έχω, αλλά ούτε και να μου πάρει κάτι… Λέτε;
(κοιτιούνται όλοι και τρέχουν προς το δωμάτιο που είχε πάει ο Κύριος για να αλλάξει … γυρνάνε πάλι πίσω)

Γιάννης: Μα καλά πως έφυγε, από πού;

(χτυπάει το τηλέφωνο το σηκώνει η κυρα Σοφία)

Ελένη: Μα είναι δυνατόν;
Σοφία: Ναι… .έλα πρόεδρε… δεν θα έρθει ο Άγιος Βασίλης γιατί αρρώστησε;… κι όμως, ο Άι Βασίλης δεν αρρώστησε, ήρθε !