Λίγες μέρες πέρασαν από τότε που έφυγε για το μακρινό του ταξίδι ο Κώστας και μοιάζει η φυγή αυτή να ζωντανεύει σε μας τους νεότερους, τους μαθητές του Γυμνασίου Γρεβενών, της δεκαετίας του 60, μνήμες γεμάτες καλοσύνη και ανθρωπιά.
 Κάθε φορά που το κουδούνι σήμαινε το διάλειμμα και ξεχύνονταν οι μαθητές στο προαύλιο, τότε ξεπρόβαλε και η εικόνα του Κώστα με το καρότσι γεμάτο κουλούρια, σάμαλι και φοινίκια. Παρασκευάσματα που τα ΄φτιαχνε μόνος του και τα πουλούσε στη μικρή πόλη των Γρεβενών.
    Για μας, τους μικρούς μαθητές του Γυμνασίου Γρεβενών, έτσι λέγανε τότε το εξατάξιο σχολείο της δεύτερης βαθμίδας, η φιγούρα του Κώστα με την λευκή ποδιά που ξεκινούσε ψηλά από το θώρακα κι έφτανε σχεδόν μέχρι τα γόνατα, το καθαρό τρίκυκλο καρότσι που το έσπρωχνε και το οδηγούσε στους δρόμους των Γρεβενών, ήταν κάτι το ξεχωριστό. Αποτελούσε κι αυτός ένα κομμάτι του σχολείου, μια πηγή που έστελνε τα δικά της μηνύματα και σηματοδοτούσε μια άλλη πραγματικότητα.
    Σε μια γωνία της αυλής, συνήθως κοντά στην είσοδο, ο Κώστας σταματούσε και πουλούσε την πραμάτεια του και όχι μόνο. Πρόσφερε, σε μας του μικρούς μαθητές, στα χωριατόπαιδα της μεταπολεμικής περιόδου, καλοσύνη και απλότητα, κάτι που στον αυταρχισμό και στην «κρυάδα» της σχολικής πραγματικότητας εκείνης της εποχής, εξισορροπούσε τα παιδικά μας συναισθήματα.
    Ήταν η εποχή που η χώρα μας προσπαθούσε να βρει το στίγμα της. Να μαζέψει τα σπασμένα κομμάτια της. Να αντισταθεί, όσο το μπόρεσε, στον σκληρό ξενιτεμό, και στην πολιτική της λεγόμενης «αστυφιλίας» και «αντιπαροχής» -δυο καλές γλωσσικές σημάνσεις για εξευμενισμό του κακού- και τέλος να προσδιορίσει ο τόπος και η κοινωνία τους νέους στόχους και τις νέες διαδρομές.
    Σχολείο δεν είναι μόνο τα κτίσματα, δεν είναι μόνο οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ούτε μόνο τα αναλυτικά προγράμματα με τα αντίστοιχα βιβλία ή άλλα διδακτικά αντικείμενα. Το σχολείο είναι ένας πολυδύναμος χώρος που ξεκινάει από την αίθουσα διαπερνάει το προαύλιο, απλώνεται στην κοινωνία και επιστρέφει ωριμότερος στην αρχή του. Στη διαδρομή αυτή συναντιούνται πολλοί. Εκεί σε μια θέση υπήρχε και ο Κώστας! Με τα νόστιμα κουλούρια και τα γλυκά του «σάμαλι».
    Μέσα στο λεγόμενο «κρυφό αναλυτικό πρόγραμμα» ο Κώστας λειτούργησε με ένα θετικό και παιδαγωγικό τρόπο( ).
*   *   *
    Το 2002 ήταν η χρονιά που η τάξη μου, εμείς που ήρθαμε στο Γυμνάσιο το 1961 και τελειώσαμε το 1967, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε μια συνάντηση. Σαν και κείνες που συνηθίζουν όλοι. Τριάντα πέντε χρόνια ύστερα, και οι μνήμες όλων ήταν γεμάτες από εικόνες της εποχής εκείνης.
Επιθυμία όλων των συμμαθητών μου ήταν να κληθεί στη συγκέντρωση και ο Κώστας! Όταν τον επισκέφθηκα στο σπίτι του και του ανάφερα την επιθυμία μας αυτή, ξαφνιάστηκε.
Ήρθε στη συγκέντρωση!
Κάθισε δίπλα, μαζί με τους καθηγητές μας!
 Κι έτσι έπρεπε!
Στην αίθουσα του σχολείου όπου έγινε η συγκέντρωση ειπώθηκαν πολλά. Μίλησαν σχεδόν όλοι! Όλοι είχαν κάτι να πουν, κάτι να αφηγηθούν. Ήταν μια ατμόσφαιρα επιστροφής, ενός νόστου, μιας ενατένισης προς εκείνα τα χρόνια!
Ξαφνιάστηκε πάλι όταν κλήθηκε στο βήμα να πει κάτι από τις μνήμες του, κάτι για τα παιδιά, κάτι από τα βιώματά του μέσα στην αυλή του σχολείου.
 - Μια μέρα, άρχισε να λέει, μόλις ξεχύθηκαν οι μαθητές στην αυλή για το διάλειμμα, έγινε κάτι που έκανε τους καθηγητές να τρέξουν ανήσυχοι. Ένας μαθητής είχε λιποθυμήσει! ΄Ετρεξα κι έγώ, λέει ο Κώστας με σταθερή, απλή και ήρεμη φωνή και όλοι στην αίθουσα σιωπηλοί τον άκουγαν.
Και συνεχίζει:
-Πλησιάζω στον πεσμένο μαθητή, τον ρωτώ: «τί έχεις;» κι εκείνος μου λέει αδύναμα: «έχω να φάω τρεις μέρες!» Του δίνω ένα κουλούρι, λίγο νερό και σε λίγο συνήλθε…
Εκεί σταμάτησε! Κατέβηκε ταπεινά από την έδρα και κάθισε δίπλα στους καθηγητές μας. Τα βλέμματα όλων μας τον ακολουθούσαν και μέσα στη σκέψη του καθενός τριγύριζε για ώρα η εικόνα αυτή που περιέγραψε τόσο λιτά και ανθρώπινα!
*   *   *
Ναι! Ο Κώστας, ο μπάρμπα- Κώστας( ), ήταν και θα παραμένει στη μνήμη όλων μας ένα πρόσωπο που θα στέκεται δίπλα στους καθηγητές της εποχής εκείνης! Δίπλα στο σχολείο. Σ’ ένα σχολείο που παρόλο τον αυταρχισμό του κατάφερε να μας προσανατολίσει προς τη μεγάλη στράτα της ανθρώπινης ιστορίας και διαδρομής. Στη στράτα αυτή ανταμώσαμε και τον Κώστα…( )